Twee weken met de ouwetjes in Peru

De tijd vliegt hier..Weken hadden we er naar uit gekeken om m'n ouders weer eens te zien en om hen te laten zien hoe mooi Zuid-Amerika is. En nu is het alweer voorbij. M'n ouders moeten waarschijnlijk nog weken bijkomen van al het lopen, de hoogtes en de cultuurshock, maar het waren twee geslaagde weken.

In onze vorige blog waren we gebleven bij Potosí, een mijnwerkersstadje in Bolivia. Dat werd een bizarre ervaring. Ten eerste moesten we heel erg wennen aan de hoogte. Potosí ligt nl op 4090 m. Dat hield voor ons twee dagen hoofdpijn en kortademigheid in. Op de derde dag hebben we de beruchte mijntour gedaan. Vroeger zaten de mijnen vol met zilver maar tegenwoordig zijn ze bijna uitgeput. Toch werken er nog duizenden mannen uit Potosí in de zilvermijnen. Deze mannen zijn zó arm dat ze zich tien slagen in de rondte werken, in temperaturen van 30-50 gr én de wetenschap dat ze nooit ouder dan 45-50 jr zullen worden, om hun familie te onderhouden.

Verschrikkelijk...als toerist is het weer een afweging of je dit nou juist moet tegengaan door er géén geld in te steken óf dat het juist goed is om als rijke westerling te zien hoe andere mensen in deze wereld leven. Wij kozen, net als bij de favela's, voor het tweede. Daar komt bij dat de gidsen die met ons mee gaan juist door het toerisme een leven als mijnwerker hebben kunnen ontvluchten. 

Onze gids had twee jaar in de mijn gewerkt. Hij kon ons van alles vertellen over de mijnwerkers en hun gebruiken en rituelen. De meeste mannen beginnen al op jonge leeftijd in de mijn en sterven na ongeveer 25 jaar daar te werken. Omdat ze erg arm zijn kauwen ze allemaal op coca-blaadjes. Dat helpt tegen pijn, vermoeidheid en honger. Ideaal...We hebben wat extra coca blaadjes en frisdrank voor hen meegenomen. Dat scheelt hen weer wat geld..De tour door de mijn was eng, donker, vies en fascinerend. De gedachte dat honderden mannen van onze leeftijd dit elke dag moeten doen hielp ons de twee uur door de mijnen door. Na het zien van twee jongens van 15/16 die daar al 3 à 4 jaar werkten beloofden we de gids dat we noooooit meer zouden zeuren over ons eigen werk. Wat waren we blij toen we het daglicht weer zagen aan het eind van de tunnel...pfff..

Na Potosí gingen we met de nachtbus naar La Paz. Dat ligt lager dan Potosí dus dat viel voor ons weer mee. In La Paz hebben we niet heel veel gedaan. Vooral lekker rondgelopen langs alle (toeristische) winkeltjes, door de typische smalle straatjes gewandeld en genoten van alle mooie, kleurrijke Bolivianen. De een-na-laatste dag hebben we een excursie gedaan naar Tiwanaku, een archeologische plaats vlakbij het Titicacameer.

Tiwanaku is een pre-inca beschaving, zoals ze dat zo mooi noemen. Deze beschaving heeft waarschijnlijk ruim 27 eeuwen bestaan en is daardoor rete-interessant. Helaas is er door toedoen van latere beschavingen en natuurgeweld weinig bewaard gebleven en moet er nu zelfs naar de ware naam van deze beschaving geraden worden. ( De naam Tiwanaku is later pas gegeven). Dus, het was interessant om er wat over te horen, maar het meeste is slechts een gok. Wat wel erg waarschijnlijk is, is dat het machtige Inca-rijk veel kennis en gebruiken heeft overgenomen van Tiwanaku.

Op 19 mei namen we de bus naar Arequipa, Peru. Door een foutje van de busmaatschappij in Puno, waar we moesten overstappen kwamen we uiteindelijk twee uur later dan verwacht aan, in een veel te krappe bus (argh!!). Maar, nog 1 nachtje en dan zouden papa en mama aankomen! Gelukkig bleek er ook bij hen een foutje gemaakt te zijn, ja zo gaat dat hier, waardoor zij ipv aan het eind van de dag al vroeg in de morgen van 20 mei in Arequipa aan waren gekomen! Jeeeh! Na 5 maanden kon ik eindelijk weer mijn oudertjes knuffelen :)

In Arequipa hadden we in het reisschema van m'n ouders gelukkig bijna drie dagen de tijd om veel bij te kletsen, lekker te eten en te drinken en rustig te wennen aan het mooie Peru. Voor ons was Arequipa, op 2000 m hoogte, weer een stuk lager dan La Paz. Maar de ouwetjes konden hier rustig wennen aan de hoogte. Arequipa is schitterend, een mooie schone koloniale stad met interessante musea en een groot klooster waar honderden jaren nonnen hebben gewoond ( Santa  Catalina klooster). In 1 van de musea was Juanita, de zogenaamde ijsprinces, te bewonderen: een nobel meisje uit de inca tijd dat geofferd is aan de goden destijds en door de kou goed bewaard is gebleven. Bizar..

Na 3 dagen werden we door een privé busje ( lekker luxe voor ons als backpackers) en een gids opgehaald om naar de Colca Cañon te gaan. Onderweg vertelde de gids van alles over de omgeving. We werden afgezet bij ons hotel, een mooie lodge waar Roy en ik voor het eerst in ons leven een kingsize bed hadden! De lodge lag midden in de natuur en had z'n eigen hotsprings. Met z'n vieren hebben we genoten van het lekkere warme water en het schitterende uitzicht. Na de hotsprings kregen m'n ouders echter meer last van de hoogte. Die nacht werd m'n vader zelfs nog zo ziek dat hij niet mee kon de volgende ochtend op zoek naar condors. Met m'n moeder en de gids hebben we uiteindelijk wel nog minstens tien van die supergave roofvogels gezien. M'n moeder sloeg zich nog aardig nog door de wandeling op grote hoogte heen, op zoek naar condors. Maar bij terugkomst lag ook zij ziek in bed....tja..daar zaten we dan met m'n arme ouders die beiden ziek in bed lagen...

We kregen die middag een massage bij de Spa van m'n ouders kado en hebben savonds met z'n tweetjes gegeten. De volgende dag moesten we 6 uur in een touringbus zitten vanaf 13:00 naar Puno, aan het Titicacameer. We hoopten dat m'n ouders al wat opgeknapt zouden zijn, maar m'n arme vader heeft 6 uur lang doodziek voorin de bus gezeten (de enige plek waar hij paste) en m'n moeder viel op een gegeven moment flauw door de hoogteziekte..Nou dat was me het ritje wel...In Puno aangekomen hebben we een dokter laten komen voor m'n vader, die was er wel het ergste aan toe. Hij bleek niet alleen last van hoogteziekte te hebben, maar ook een bacteriële infectie..Hij kreeg antibiotica voorgeschreven en zuurstof toegediend. Voor beide schreef de dokter een zooi aan hoogteziektepillen voor...Roy en ik hadden het zo met hen te doen!

De volgende dag stond er een bezoek aan verschillende eilanden op het Titicacameer op de agenda inclusief een overnachting bij een lokale familie. M'n vader was echt nog niet in staat om mee te gaan en m'n moeder wilde hem niet alleen laten dus besloten we dat Roy en ik samen gingen. Met z'n allen in het deprimerende Puno wachten terwijl de excursie al helemaal betaald was, vonden we niet echt n goede optie. Dus gingen we het Titicacameer op. In een overvol bootje gingen we eerst langs een drijvend eiland gemaakt van riet. De Uros, de bewoners, maakten daar alles van riet. Vroeger leefden ze van de visserij, nu van het toerisme. Het was een bizarre ervaring om hen daar te zien leven.

Daarna moesten we ruim 2,5 uur varen naar Amantani. Het eiland waar we ook zouden slapen. Daar aangekomen werden Roy en ik samen met een Duits stel aan het allerkleinste vrouwtje van het eiland toegewezen: bij haar zouden we die middag en avond eten en ook blijven slapen. Het meer ligt al heel hoog, op zo'n 3800 m, het eiland was één grote berg waar het voor ons nóg moeilijker was om te ademen. Het kleine vrouwtje, Justa genaamd, liep ons er echter fluitend uit naar boven waar haar huis stond. Het huis was lang niet zo primitief als we hadden verwacht, ze hadden alleen geen stromend water. We hebben uiteindelijk heerlijk gegeten bij haar, gekaart met haar 9-jarige zoontje en lekker geslapen onder minstens 4 dikke dekens tegen de kou. Na het middag eten stond een mooie wandeling naar de top van het eiland op het programma. We hebben daar een hele mooie zonsondergang gezien. Na het avondeten werden alle toeristen op het eiland in de traditionele kleding van de bewoners daar gestoken en hadden we gezamelijk met de gastgezinnen een gezellig 'traditioneel' feest.

Na een heerlijk een ontbijt, Justa had pannekoeken gebakken (!), moesten we terug naar de boot. We gingen daarna naar nog een soortgelijk eiland waar we een mooie wandeling hebben gemaakt. Daarna weer een boottocht van 3 uur terug naar Puno. Ik had m'n ouders met een knoop in m'n maag achter gelaten en was erg blij ze nu weer te zien. Ze zagen er gelukkig allebei weer een stuk beter uit. De volgende ochtend moesten we weer met een touringcar verder. Omdat de vorige keer niet bijster soepel was verlopen en deze busreis nog 4 uur langer zou duren, zagen we er wel een beetje tegenop. Gelukkig verliep deze busrit, na wat strubbelingen met een agressieve Duitse, een stuk rustiger en kwamen we opgelucht en vrolijk aan in het mooie Cusco.

We zaten daar voor 2 nachten in het bijzondere Los Niños hotel ( www.ninoshotel.com ) . De eigenaresse is een Nederlandse vrouw die de opbrengst van haar hotel, ondertussen zijn er al 3 los Niños hotels, gebruikt voor de opvang van verwaarloosde kinderen. Ze heeft zelf 37 kinderen geadopteerd en helpt daarnaast nog samen met haar werknemers 600 kinderen iedere dag met huiswerk, twee goede maaltijden, activiteiten als lezen, sporten en film kijken en basis hygiëne als schone kleding, tandenpoetsen en twee keer per week douchen. We hebben daar een rondleiding gehad en waren diep onder de indruk van de slechte omstandigheden waarin zoveel van die kinderen leven en van het doorzettingsvermogen van deze vrouw en de mensen om haar heen om deze kinderen te helpen. Niet te geloven...

In cusco hebben we een dag heerlijk rondgelopen en genoten van de mooie stad. De volgende dag werden we weer door een privebusje plus gids opgehaald om naar de Sacred Valley te gaan. Na een aantal stops bij de zoveelste alpaca-truien-kraampjes stopten we in Ollantaytambu waar een mooie inca-ruïne is. M'n ouders hebben als ware hikers de tientallen inca-terrassen beklommen en m'n vader was gefascineerd door de bouwkennis van de Inca's destijds. Die avond sliepen we in een gezellig hotel in Ollantaytambu vlakbij het treinstation voor de trein naar Aguas Calientes, ofwel Machu Picchu dorp.

De volgende dag konden we met de trein naar Aguas Calientes, 1,5 uur door schitterende natuur. Het had van ons nog veel langer mogen duren. De rest van de dag konden we rustig in het overtoeristische Aguas Calientes doorbrengen. De volgende ochtend stonden we om 5:00 uur om voor het hoogtepunt van Peru: de Machu Picchu! En het was het vroege opstaan zeker waard. We kwamen aan terwijl de Machu Picchu nog helemaal in de mist lag en zagen de mist verdwijnen en de mooie oude stad tevoorschijn komen. Onze gids wist ons precies op de juiste tijd bij de zonnetempel te krijgen om de zon op te zien komen en de eerste zonnestralen in de tempel te zien schijnen, slim van die Inca's. M'n ouders hadden zonder het te weten ook toegang tot de Huayna Picchu gekregen, de hoge berg naast de ruïnes. Maar 400 mensen mogen daar per dag naar boven klauteren. M'n ouders vonden de Machu Picchu zelf al genoeg geklauter, maar Roy en ik zijn nog wel naar boven gegaan. Het uitzicht was schitterend! Na 7 uur rondgelopen en geklommen te hebben zijn we weer teruggegaan. Helaas was met deze dag het avontuur van de ouwetjes in Peru ook bijna afgelopen..

Die avond moesten we weer terug met de trein en werden we vanaf het treinstation weer door het privébusje naar ons laatste hotel in Cusco gebracht. De laatste dag in Cusco hebben we nog heerlijk rondgestruind, kadootjes gekocht voor broertjes en schoonzusjes en nog even extra lekker gegeten. Zondag 3 juni hebben we m'n ouders naar het vliegveld gebracht. Ik moest wel wat traantjes laten toen ze vertrokken. Even had ik zó graag met hen mee gegaan...

Gelukkig kon ik me de volgende dagen wel weer beter realiseren dat we nog een heleboel leuke dingen te doen hebben en dat ik m'n familie straks weer genoeg kan zien. We hebben nog 3 dagen in cusco doorgebracht. Nog wat Inca musea bezocht en Saqsaywamán ( ookwel 'sexy woman' genoemd), na Machu Picchu een van de belangrijkste archeologische plaatsen uit de Inca tijd. Op  dinsdag hebben we de nachtbus naar Copacabana in Bolivia genomen. Gelukkig zaten we deze keer, ja we moesten voor de derde keer langs het derpimerende Puno' in betere bussen en verliep de grensovergang ook vrij soepel.

Copacabana ligt ook weer aan het Titicacameer. Vanuit Copacabana hebben we de hoofdaktraktie Isla del Sol met de boot bezocht. Nu merkten we duidelijk dat Peru veel verder is qua toerisme dan Bolivia. We bezochten op Isla del sol zogenaamd de heiligste plaats van het vroegere Inca rijk, de puma steen. Ja één ding zullen we zeker goed onthouden: die Inca's wisten werkelijk óveral een puma in te zien :)

Nu zijn we weer terug in La Paz, terug in de kleurrijke Boliviaanse chaos. Zaterdag hebben we lekker met andere Nederlanders voetbal kunnen kijken in de enige Nederlandse kroeg hier. Morgen gaan we op bezoek bij Microjusticia Bolivia ( www.microjusticiabolivia.org ), een project dat gesteund wordt door Oxfam Novib. Na al die jaren te hebben opgeschept over het mooie werk van Oxfam wil ik nou toch eens met eigen ogen zien wat ze zoal doen ;). Waarschijnlijk kunnen we ook nog een tijdje meehelpen, maar hoe, wat en hoelang precies weten we nog niet. Oh en ondertussen gaan we Roy ook naar Spaanse les sturen zodat hij ook eens het woord in het Spaans kan voeren hier :).

Pff...tja na bijna vier weken heb ik blijkbaar weer erg veel te vertellen gehad. We hopen dat jullie het nog een beetje kunnen volgen allemaal. Gaat alles nog goed in Nederland? Ook na het verlies van Denemarken?

Veel liefs vanuit Bolivia!