Colombia es pasión!

Colombia is passie. Zodra je het land binnenkomt, zie je deze slogan op verschillende plaatsen terugkomen. Wij kunnen dit zeker beamen: Colombia is passie. Colombia is kleurrijk, warm, gastvrij en mooi. En Colombia is het eerste Zuid Amerikaanse land dat we bezochten met een echte salsa-cultuur, eindelijk! De mensen zijn ontzettend vriendelijk, ze lijken bijna blij te zijn dat we hun land bezoeken. Doordat de rebellen nog maar een paar jaar geleden de jungle in zijn verdreven en het land nog steeds last heeft van de slechte reputatie, zijn er nog lang niet zoveel toeristen in Colombia als in bijvoorbeeld Peru en Argentinië, maar dat maakte het land juist net iets bijzonderder en authentieker wat ons betreft.

In het vorige blog was ik gebleven bij Popayán, in het zuiden van Colombia. Popayán is een mooie, rustige koloniale stad waar Roy en ik ongeveer de enige toeristen waren. Door de warmte hebben we daar lekker rustig aan gedaan, een paar musea bezocht, lekker frappuccino gedronken en door het stadje gewandeld.

Vanaf Popayán gingen we met een veel te klein busje naar Salento, een klein dorpje in de koffieregio van Colombia. Daar verbleven we in het hostel van een Engelsman die daar een eigen plantage heeft. De eerste dag hebben we een hike gedaan door de Cocoro vallei. Dat was een interessante hike, langs enorme waxpalmen, koeien in de wei,  door de modder in de jungle en uiteindelijk nog door de laaghangende wolken en een enorme tropische regenbui. De volgende ochtend kregen we van de Engelsman uitleg over het produceren van koffie. Daarna konden we een bezoek brengen aan de lagergelegen plantage, wat bijna niet gelukt was omdat we verdwaald waren en steeds verder naar beneden in de modder liepen, in de hitte. Uiteindelijk vonden we de plantage en kregen we nog een privé koffie demonstratie van het vriendelijke personeel. Zij vertelden ons erg blij te zijn om op deze plantage te werken omdat hier alles organisch verbouwd werd, terwijl de meeste plantages in Colombia met chemicaliën werken die ook gevaarlijk zijn voor de werknemers.

Na Salento gingen we naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Bogota ligt wat hoger, dus het was daar gemiddeld 14 graden. Het was daar gewoon koud voor ons na al die tropische temperaturen. Ondanks de lage temperatuur en de vele regenbuien vonden we Bogota erg leuk. We zaten in een mooie wijk, La Candelaria, waar de meeste toeristen zitten. In Bogota was dat weekend een salsa festival, beter kon natuurlijk niet! Naast het bekijken van de Colombiaanse salsa-moves hebben we de twee bekendste Colombiaanse musea bezocht: het Goud museum en het museum van de beroemde Colombiaanse schilder Botero, allebei erg interessant en daarom het benoemen waard.

Vanuit Bogota vlogen we naar het noorden van het land ( sorry.. andere milieuliefhebbers, voor het vele vliegen, we zullen ons leven beteren ) naar Barranquilla. Daar namen we een bus naar Taganga, een klein toeristisch dorpje aan een baai naast de stad Santa Marta. Blijkbaar waren alle andere toeristen hier ook, want we konden geen fatsoenlijk hostel meer vinden, alles zat vol. Uiteindelijk kwamen we in een wat versleten uitziend Colombiaans hostel terecht waar wij de enige gasten waren. Gelukkig was het niet zo slecht als dat we op het eerste gezicht dachten, de eigenaresse was een schat en we hadden voor weinig geld een eigen kamer plus badkamer. Na een dagje strand in Taganga gingen we naar Park Tayrona, het mooiste nationale park van Colombia, een jungle aan de Caribische kust. We moesten daar één nachtje kamperen omdat de afstanden te groot zijn voor 1 dag. 

Het park is vernoemd naar de oorspronkelijke bewoners, de Tayrona indianen. Zij hadden daar een schitterende woonomgeving vroeger. Witte zandstranden, azuurblauw water en diepgroene jungle op de achtergrond. Helaas is het nu ook een populaire vakantiebestemming voor de Colombianen, waardoor het genieten van de mooie natuur een beetje verstoord werd door de vele mensen. Op de dag dat we aankwamen zijn we naar de eerste de beste camping gelopen, waar de tenten al waren opgezet. Vanaf daar hebben we een korte wandeling gemaakt naar een mooie baai waar we lekker konden zwemmen, even afkoelen van de hete jungle. De volgende ochtend stonden we vroeg op omdat we naar El Pueblito wilden lopen, een verlaten Tayrona dorp. We moesten daarvoor ruim twee uur door de jungle lopen, waarvan de laatste 1,5 uur voornamelijk omhoog. Dat was best zwaar, maar het was een mooie route. El Pueblito was uiteindelijk niet eens heel bijzonder, maar het idee dat de Tayrona eeuwen geleden middenin de jungle een dorp hebben gebouwd, is natuurlijk wel bizar. Op de terugweg hebben we onszelf even heerlijk afgekoeld in de Caribische zee, bij weer een ander schitterend strand. Na hetzelfde eind  teruglopen, kwamen we aan bij het minibusje dat ons weer terug naar Taganga bracht. Doodmoe gingen we terug naar ons goedkope hostel met het plan de volgende dag verder te gaan. 

Helaas werd ik die nacht ziek, blijkbaar was het hiken in de jungle me iets te zwaar gevallen. Met koorts en diarree in een bus zitten, leek ons niet zo'n best idee. We besloten de hosteleigenaresse te vragen om een kamer met airco, de enige manier om een dag in het warme Taganga binnen door te brengen. De volgende ochtend ging het wat beter en namen we de bus naar Minca, een klein jungleplaatsje twee uur van Santa Marta vandaan. Minca deed ons erg aan Mindo in Ecuador denken, ook zo'n klein plaatsje in de jungle, met kolibries, riviertjes en felgekleurde bloemen. We kwamen in Minca echter in een vreemd hostel terecht wat eigenlijk niet meer was dan een extra kamertje in een huisje van een jong Colombiaans stel. De douche was kapot, dus we kregen s'ochtends een teil met koud water, er zat geen deur in de badkamer/wc  (gelukkig wonen we al een paar jaar samen, haha) en er kwam geen water uit de kraan. Omdat we verder ook niet echt iets leuks vonden om te doen, besloten we verder te gaan, naar Cartagena.

Op het eerste gezicht schrok ik van de enorme drukte in Cartagena, samen met de hitte overweldigde de aanblik van deze stad me echt even. Maar toen we gesetteld in ons hostel in de wijk Getsemaní waren en rond 7 uur de oude stad in liepen, begrepen we wel waarom dit de mooiste stad van Colombia werd genoemd. De ommuurde koloniale stad ziet er nog schitterend uit, met gezellige pleintjes, statige kerken en vrolijk gekleurde gebouwen. We hebben 5 dagen doorgebracht in Cartagena, ondanks de hitte die soms echt ondraaglijk was, vonden we het een heerlijke stad. We hebben vanuit Cartagena een paar tours gedaan. 

De eerste tour was naar de vlakbij gelegen moddervulkaan. Deze vulkaan spuwt geen lava, maar... je raadt het al.. modder. Een bizarre ervaring, vooral omdat je in die modder kon rondpoedelen en een ongevraagde massage kreeg van een Colombiaan die daar nog voor betaald wilde worden ook. Hoewel er veel te veel mensen in de modderpoel tegelijk waren, voelde het modderbad toch best fijn. Het werd nóg bizarder toen we ons daarna in een nabijgelegen meer wilden gaan afspoelen en elk door een Colombiaanse vrouw het water in werden getrokken, waarna ze kommetjes water over ons heen gooiden om de modder af te spoelen, waarbij ze zonder enige aankondiging ook meteen onze zwemkleding uittrokken. Ook zij verwachtten hier later nog geld voor te krijgen. Het hele avontuur kende een abrupt einde doordat we over het meertje een windhoos onze kant op zagen komen. Iedereen rende het water uit terwijl de windhoos de rieten daken van de eettentjes bij het meertje rukte en de stortregen het abrupt afgebroken werk van de Colombiaanse wasvrouwen completeerde. Gelukkig bleef iedereen ongedeerd en konden we snel wegrijden bij de storm vandaan.

De tweede tour was naar de Rosario eilanden, in de Caribische zee. Niet alleen de schitterende eilanden met paradijselijke stranden waren de moeite waard, de bootreis met allemaal vrolijke, luidzingende Colombianen was ook een hele ervaring. Verder hebben we in Cartagena heerlijk rondgeslenterd, ijsjes gegeten, naar de vele straatdansers gekeken, en zijn we zelfs nog een middag naar de nieuwe Batman film geweest om aan de hitte te ontsnappen. 

Op 30 augustus vlogen we naar Cancún, Mexico. Onze reis in Zuid Amerika is daarmee tot een einde gekomen. Een raar idee, om na 8 maanden dit werelddeel waar we zoveel hebben meegemaakt, te verlaten. Gelukkig hebben we nog drie weken Mexico voor de boeg. Al is op het moment van schrijven de helft hiervan ook alweer voorbij, maar ons Mexico-avontuur bewaar ik voor jullie tot mijn laatste blog.

Ondanks dat we al veel bezig zijn met 'hoe zal het straks gaan als we terug zijn?', 'vinden we een leuke baan/ een leuk huis?', zijn we ook nog zoveel mogelijk aan het genieten van onze vrijheid, van de latino's en hun leuke, aparte gewoontes, hun geweldige taal en van het mooie Mexico. Nog even .... Ongelooflijk dat het alweer bijna voorbij is...