El Gran Final: Mexico!

Mexico, onze eindbestemming. We waren erg benieuwd naar dit land, in hoeverre zou het nog op Zuid-Amerika lijken? Of zou het juist meer op de VS lijken? Na drie weken hebben we een antwoord: hoewel Mexicanen soms hard hun best doen om op de VS te lijken, zijn wij gelukkig tot de conclusie gekomen dat ze veel meer op de andere Latino landen lijken. Ze praten wat beter Engels dan hun mede-Latino's, stoppen netjes als je over wilt steken ipv over je heen te willen rijden, hebben een wat betere keuken, dus niet alleen maar kip en rijst, en hebben zelfs een hoger percentage mensen met overgewicht dan de VS. Maar de Mexicanen zijn toch echte Latino's. De salsamuziek knalt hier overal uit de boksen, ze zijn apetrots op hun Indiaanse Maya afkomst en proberen je op de meest onmogelijke momenten hun handwerk te verkopen. Daarnaast zien veel Mexicanen er, vooral in de provincies Yucatan en Oaxaca, nog vrij Indiaans uit: klein, rond, dik zwart haar en vriendelijke gezichten. Ook in dit land zijn de mensen over het algemeen erg vriendelijk.

We begonnen onze tocht door Mexico in het toeristische oord Cancún. Niet te geloven, hoeveel hotels daar staan. Cancún is vooral populair bij VS-ers. Grappig was dat veel Mexicanen daardoor extra vriendelijk reageerden wanneer we zeiden uit Nederland te komen. Ze maakten dan graag grapjes over dat ze de VS-ers meer laten betalen dan ons. Vonden wij natuurlijk ook erg grappig. Maar goed, Cancún. Wij verbleven daar in een schattig hostel in de stad (dus niet in de hotelzone). Vanaf daar zijn we naar het strand geweest en hebben we een dagtocht naar Isla Mujeres gedaan. Daar is het strand werkelijk een paradijsje, schitterend, nog mooier dan in Cancun. Wat dat betreft is het wel te begrijpen waarom Cancún en omgeving zo populair is. Ook zijn we naar de bioscoop geweest. In Cancún hebben ze namelijk één van de weinige 4Dx bioscopen ter wereld en dat wilden we wel eens meemaken. Naast dat de film zelf een wonderlijk verhaal was over Abraham Lincoln die zogenaamd een vampierjager geweest zou zijn, vonden we 4D meer een pretpark ervaring waar nog veel aan verbeterd moet worden. Maar ach, het begin is er.

Vanuit Cancún gingen we met de bus naar Tulum. Mexico beschikt, tenminste in het zuiden, over een uitstekend busnetwerk met nette, veilige en ruime bussen met airco waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Tulum is ook een bekend plaatsje door de Maya ruïnes van Tulum. Deze ruïnes zijn op zich niet heel bijzonder, maar de locatie is werkelijk adembenemend: met uitzicht over de azuurblauwe zee. Het was daar echter zó heet dat we de ruïnes in een recordtempo bezocht hebben en daarna naar het strand gesneld zijn. In Yucatan hebben ze naast vele Maya ruïnes nog iets bijzonders: cenotes, ondergrondse waterpoelen (al zijn sommigen ook bovengronds). Het water in de cenotes is kristalhelder, fris zoetwater. De Maya’s beschouwden de cenotes dan ook vaak als heilige plaatsen. In Tulum hebben we een ochtend gesnorkeld in een paar van die cenotes. Dat was erg bijzonder, we zwommen namelijk op plekken waar je te voet niet kon komen, van de ene grot naar de andere.

De dag na het snorkelen en ons bliksembezoek aan de ruïnes zijn we met een Argentijnse jongen en een Australische jongen uit ons hostel naar twee bovengrondse cenotes geweest. Het was daar heerlijk rustig en het water was lekker koel. We hebben daar uiteindelijk een aantal uur doorgebracht, lekker gezwommen en gekletst.

De volgende dag gingen we verder naar Valladolid. Vanuit daar hebben we één van de zeven nieuwe wereldwonderen bezocht: de Maya ruïnes van Chichén Itzá. Verstandig als we zijn, gingen we vroeg op pad om de drukte en de hitte voor te zijn. In alle rust kon onze gids ons alle leuke feitjes laten zien en horen, de maya's hebben namelijk over alles nagedacht, zelfs over audiosystemen. Na ons bezoek aan het bijzondere Chichén Itzá zijn we naar de dichtstbijzijnde cenotes gegaan om weer lekker af te koelen in het frisse water. Heerlijk.

De volgende dag gingen we naar Ek Balam, andere Maya ruïnes die nog niet zo lang geleden zijn ontdekt en daardoor nog lang niet zo bekend is als Chichén Itzá. Ze hebben daar echter een indrukwekkende graftombe in de vorm van een open jaguarbek gevonden die nog voor 85% intact was. Valladolid was verder niet heel interessant. Vanuit daar zijn we verder gegaan naar Mérida, de grootste stad van het schiereiland Yucatan.

Mérida was vooral 's avonds erg gezellig. We kwamen aan op vrijdag en in het weekend zetten ze daar een aantal straten in het centrum af voor auto's. Je kan dan dus rustig op straat lopen terwijl er overal mensen muziek aan het maken zijn of lekker op een terrasje zitten, midden op straat. Overdag was het snikheet. We probeerden nog wat van de stad te zien, maar meer dan het historisch museum en de koffietentjes met airconditioning is het niet geworden. In ons hostel waren we ook de enige gasten, dus we besloten maar twee nachtjes in Mérida te blijven en zijn toen met de bus naar Campeche gegaan.

Hoewel de binnenstad van Campeche op de Unesco-lijst van Werelderfgoed staat, was er verder weinig te doen. We gebruikten Campeche dan ook enkel als tussenstop op de weg naar Palenque. In Palenque had ik een leuke aanbieding in een mooi hotel gevonden, waardoor we voor een hostelpriijs konden genieten van een luxe kamer en een zwembad plus bubbelbad. In Palenque hebben ze ook Maya ruïnes gevonden, best bijzonder ze hebben daar midden in de jungle gebouwd. Het merendeel van de ruïnes is ook nog overwoekerd door de jungle, maar een paar indrukwekkende bouwwerken hebben we al wel kunnen bekijken. Gelukkig konden we daarna uitgebreid afkoelen in ons zwembad plus bubbelbad, want het was weer eens snikheet.

Onze volgende bestemming was San Cristobal de las Casas, een mooie koloniale stad met een iets milder klimaat, gelukkig. We hadden daar een leuk hostel gevonden en kwamen aan tijdens de voorbereidingen van Onafhankelijkheidsdag. Het was een gezellig zooitje in de stad, met veel muziek en Mexicaanse vlaggen. We hebben daar nog een tour gedaan naar een vlakbij gelegen canyon, waar je met een bootje doorheen kon varen. Dat was erg mooi, we zagen pelikanen, aapjes en krokodillen terwijl we tussen bergen van soms wel 1000 m hoog voeren.

Vanuit Palenque was het ruim 11 uur met de bus naar onze volgende bestemming Oaxaca ( spreek uit als 'Wagaka'). We kozen hiervoor de allerluxste nachtbus. Hoewel we ook hierin niet goed konden slapen, hadden we wel allebei een eigen tv-schermpje waar we nagesynchroniseerde films op konden bekijken. Altijd goed voor je Spaans. In Oaxaca werden we 's ochtends vroeg vriendelijk ontvangen door het personeel en konden we meteen onze kamer in om bij te slapen. Ondanks de vele regenbuien hebben we de binnenstad nog wel aardig kunnen bekijken. In Oaxaca hebben ze een extra grote en gezellige Zocalo ( centraal plein) waar je lekker kunt zitten en alle kleurige Mexicanen kunt bekijken.

Onze volgende en allerlaatste bestemming was Mexico city. Na een busreis van ongeveer de hele dag kwamen we rond 5 uur aan bij ons laatste hostel. We konden daar meteen aansluiten bij een tour naar het Mexicaans worstelen: Lucha Libre. We waren in het hele land al wel allerlei gekke worstelmaskers tegengekomen maar hadden nog geen worstelaar gezien. Voordat we weggingen kregen we door de tourgids twee scheuten Mexicaanse tequila in ons mond gegoten ( letterlijk hoor). Toen waren we helemaal klaar voor de show. Die was erg gaaf. Het was overduidelijk showworstelen, dus gelukkig niet al te overdreven gewelddadig. Het was vooral erg grappig, met als hoogtepunt een dwergworstelaar die door de ene stevige worstelaar bovenop zijn op de grond liggende tegenstander werd geworpen. Dat konden wij wel waarderen, die grappen. Na twee uur showworstelen tussen mannen en ook vrouwen kregen we nog een derde scheut Mexicaanse tequila in ons mond gegoten en mochten we lekker gaan slapen.

De volgende dag stond ik met een lichte kater op van alle tequila. We hadden voor die dag twee musea gepland, maar we hebben er maar één gehaald: het nationale museum van de antropologie. Een mooi en uitgebreid museum waar je wel twee hele dagen door kunt brengen. Wij konden echter rond 4 uur niet meer op onze benen staan en besloten toen even bij te komen met een bakkie koffie. De volgende ochtend stonden we vroeg op om onze laatste ruïnes te gaan bezoeken, met o.a. de grootste piramide van Mexico: Teotihuacan. Het bijzondere van deze plek is niet alleen dat hij net als de Maya ruïnes volgens astrologische richtlijnen is gebouwd en inmens groot is, met tempels, piramides en huizen. Maar ook dat ze er nog steeds niet achter zijn wie er precies gewoond hebben. Ze hebben wel geofferde Maya's gevonden, maar geen koningsgraven of andere aanwijzingen. Het was erg indrukwekkend, we hebben er ruim 4 uur rondgelopen.

Vanaf de ruïnes hebben we ons rot gehaast om nog het tweede museum op ons lijstje te kunnen bezoeken: het blauwe huis van de schilder Frida Kahlo. Zij is de beroemdste Mexicaanse schilder, bekend van haar bedroefde en aparte zelfportretten.

Onze laatste dag in Mexico hebben we doorgebracht met het kopen van souvenirs. Op een gezellige, kleurige markt hebben we een aantal uur rondgestruind om allemaal leuke prulletjes te kopen. Dat hadden we eerder nog niet echt gedaan omdat we er dan de hele tijd mee zouden moeten sjouwen, maar nu konden we helemaal los gaan!

Om 5 uur waren we weer bij het hostel om de taxi naar het vliegveld te nemen. Om 21:00 werden we in het Nederlands welkom geheten aan boord van het KLM-vliegtuig en op zaterdag 22 september landden we om 14:30 op Schiphol, waar wel 20 lieve vrienden en familieleden ons hartelijk welkom in Nederland heetten. Geweldig was dat!

Nu zit ik bij m'n ouders thuis de laatste regeltjes van dit blog te typen, het regent keihard buiten en we moeten weer op zoek naar een huis en naar werk (tips zijn van harte welkom overigens!). Het was een geweldige ervaring en we zijn ontzettend dankbaar dat we deze reis hebben kunnen maken. Nu gaan weer verder met het volgende avontuur: overleven in Nederland :)

Bedankt iedereen voor het lezen van onze blogs, we hebben het met veel plezier geschreven, maar het is toch nog leuker om te horen dat je blogs ook gelezen worden. Tot snel weer,

Roy en Eef



NB: nog even op een rijtje:

Wat we níet gaan missen uit Zuid-Amerika (en Mexico)
- de vele mensen die 'ja' zeggen en vervolgens 'nee' doen. Hoe vaak er wel niet is gezegd: "komt allemaal in orde hoor!" terwijl er helemaal niets in orde bleek te zijn...
- het eeuwige gerochel, gespuug en gekrab in hun kruis door de mannen op straat
- mensen die je zien als wandelende portemonnee en je van alles willen aansmeren
- de autoalarmen die te pas en vooral te onpas aanschieten, samen met al het getoeter is het straatlawaai soms oorverdovend.
- het gebrek aan hygiëne, als oversteriele Nederlanders hebben we hard moeten wennen aan de Zuid-Amerikaanse versie van hygiëne...
- de kinderarbeid...er moet echt nog veel gebeuren op dit gebied
- de bedelaars, zwervers en straatkinderen
- het machismo
- het afval dat overal op straat, in de berm en in de mooie natuur rondzwerft. En dan heb ik niet over een beetje Hollands zwerfafval, maar echt over bergen plastic en open riolen...
- de straathonden, meestal mank lopend of anderszins ziek of verminkt omdat niemand iets om hen geeft
- het eten, het zijn lieve mensen maar een beetje creatief en gezond koken zit er niet echt in

Wat we zeker wel gaan missen uit Zuid-Amerika ( en Mexico)
- het passievolle Spaans
- de kleurigheid van de mensen, de huizen etc.
- de muziek, vooral in Brazilie, Ecuador, Colombia en Mexico hoor je constant vrolijke Latin muziek
- het gebrek aan schaamte van de Zuid-Amerikanen. Ze zingen gewoon luidkeels op straat, hebben kleding aan waar hun buik onder vandaan komt rollen, staan elkaar midden op straat uitgebreid te zoenen of uit te schelden, ze schamen zich nergens voor. Geweldig is dat. Daar kunnen wij nog wat van leren. Zij zijn veel vrijer. Wij zijn vaak veel te serieus...
- het machismo, hoewel dit vaak vrouwonvriendelijk is, is het soms ook juist respectvoller naar vrouwen toe dan dat de Nederlandse man is. Apart...
- de schitterende natuur. Nederland is ook mooi, maar daar zijn we nu wel aan gewend. Zuid-Amerika (en Mexico) bleef ons maar verbazen in al haar schoonheid
- de gastvrijheid. Waar wij vaak denken ' bemoei je met je eigen zaken' wilden de mensen daar graag alles van je weten en staan ze altijd klaar om je te helpen. Hoe arm ze ook zijn. Bijzonder is dat.
- de avonturen, in 9 maanden reizen hebben we iedere dag wel wat anders meegemaakt. Dat zal wel wennen worden als we weer moeten werken..

Dat was het dan toch echt. Bedankt lieve lezers!