Naar het Noorden van Patagonië
Door: Eveline
Blijf op de hoogte en volg Eveline en Roy
05 Februari 2012 | Chili, Puerto Varas
Zo, na tweemaal een aantal dagen zonder enige internet/telefoonverbinding gaan we jullie weer eens voorzien van onze verhalen. Allereerst nog heel erg bedankt voor jullie leuke reactie op het blog, (of via what's app of de mail). Het is zo leuk om hier tussen al die onbekenden weer wat van jullie te horen. Jullie zitten nu met de jaarlijkse problematische sneeuwval, hoorden we. We hebben onlangs een paar dagen met een Canadees stel doorgebracht. Zij moesten erg lachen om de Nederlandse problemen met een sneeuwval van 5-10 cm sneeuw. Zij hebben daar blijkbaar gerust een meter of wat sneeuw liggen en gaan dan alsnog gewoon door met hun dagelijks leven, zij het op ski's, haha.
Maar goed, we hebben de laatste dagen nogal wat meegemaakt. We zitten niet meer in het Zuiden van Argentinie. Ik zit nu aan de eettafel in ons hostel in Puerto Varas, een voormalig Duitse nederzetting in Noord-Patagonie, in Chili. Naast me zit een Spanjaard te kletsen met 2 Chilenen. De Spanjaard, die eveneens bij ons in de kamer slaapt, complimenteerde me net met mijn Spaans, jeeehh!
Anywayz..na El Calafate (nog in Argentinië, zie vorig blog) zijn we met de bus (3 uurtjes) naar El Chaltén gegaan. El Chaltén is een klein dorpje dat in een Nationaal Park ligt. In dat park bevinden zich de Cerro (top) Torre en de Cerro Fitz Roy. We hadden van andere backpackers al wilde verhalen over camperen in de bergen gehoord, maar wij hadden vooralsnog eerst 2 nachten een hostel geboekt. In het hostel waar we sliepen kwamen we in onze 4-pers kamer aan, om 2 uur smiddags, waar 1 vrouw op haar bed lag te laptoppen. Ik vroeg haar in een spontane bui hoelang ze hier al was en of ze het leuk vond hier. Ze antwoordde dat ze geen idee meer had hoelang ze hier precies was en vervolgens zei ze in slecht engels: ' My brother is dead on the Fitz Roy'. ehm...dat was even schrikken. Omdat we niet echt goed met haar konden communiceren ben ik het gaan navragen. Toen bleek dat haar broer een jaar geleden tijdens het beklimmen van de Fitz Roy dood was gegaan maar dat zijn lichaam nooit was terug gevonden. Zijn zus was nu terug om te kijken of ze mensen kon vinden die haar konden helpen zijn lichaam te vinden.
Dat was een gezellige sfeer op onze kamer...Gelukkig konden we er overdag aan ontsnappen doordat we lekker zijn gaan wandelen. We hebben de eerste twee dagen 2 korte trails gedaan. De 1 naar een waterval en de 2e naar een mooi uitkijkpunt. Toen hadden we het wandelen zo in de benen gekregen dat we besloten de 3-daagse hike te gaan doen en hebben we campingspullen gehuurd.
Vol goede moed begonnen we de volgende dag aan de 3-uur durende trail naar de eerste camping. Ze zeiden erbij dat veel mensen voor dat stuk ook de bus namen omdat het best zwaar was, maar wij willen budget reizen, dus wij gingen lopen. Roy met alle campingspullen op zn rug (mijn stoere vent!) en ik met al het eten en drinken. Na een uur klimmen (vandaar dus die bus!) dacht ik al 'nou dit wordt niks'. Maar mijn eeuwige optimist spoorde me aan en we gingen met goede moed verder. Toen we bij de camping aankwamen was het me ook nog wel meegevallen. We zetten snel onze tent op omdat we nog een klim naar een plek dichtbij de Fitz Roy top hadden te gaan. De camping had overigens maar 1 enkele voorziening: een shithole, een dixi-hokje met ipv een toilet een groot gat...Dat was even doorbijten..maar we hebben het overleefd :)
De 1,5 uur durende wandeling naar boven begon met een waarschuwing 'Gevaarlijk pad, losliggende stenen, alleen voor ervaren hikers'. Roy begon te glunderen. Het bleek een ontzettend zware klim (vooral voor ons, 2 onervaren hikers uit een vlak land) waarbij je in 1,5 uur zo'n 750 meter omhoog ging. Ik was kapot...zeker gezien het grote aantal mensen dat daar die berg afkwam, er zaten zelf kinderen bij! Het duurde dus even voordat ik me bovenaan realiseerde hoe mooi het was. Maar toen het eindelijk tot me doordrong..WOW! wat wat het daar mooi! Kijk maar naar de foto's :)
De volgende 2 dagen viel het wandelen ons wel mee, we hadden immers het zwaarste stuk al gehad. We liepen de volgende dag naar een volgende camping, vanuit daar konden we weer naar een schitterend uitkijkpunt lopen. Het mooie van deze trekking was dat we gewoon water uit de rivier konden drinken. Ik vond dat echt heel bijzonder. De nachten in de tent hebben we niet super geslapen, maar het was genoeg om wat energie op te doen om verder te lopen. De laatste dag liepen we vanaf de tweede camping weer terug naar het dorpje El Chaltén. Wat waren we blij om weer huizen te zien en vooral om te kunnen douchen. Maar het was al met al echt een supergave ervaring, het was zo mooi daar in die bergen en ook bijzonder om uren achter elkaar te lopen, door de natuur...schitterend.
Na een nachtje hostel (lees: douchen en bijslapen) gingen we weer terug met de bus naar El Calafate. Het plan was namelijk om na El Chaltén door te gaan naar Puerto Natales in Chili, vanwaar we met de boot richting het Noorden van Patagonie zouden reizen. Alleen kon dat weer enkel via El Calafate. In El Calafate bleek dat de bus naar Chili maar 1 x per dag gaat en dat er pas over 2 dagen weer plek was, dus we hebben weer 2 dagen in El Calafate doorgebracht. In ons vorige fijne hostel: I Keu Ken, daar werden we wederom hartelijk ontvangen door het personeel. We hebben toen een paar dagen lekker weinig gedaan. Roy is nog wel naar de kapper geweest voor een reis-proof-kapsel en ik ben naar de orthodontist (!) geweest omdat het draadje achter mn tanden was losgeschoten en al een paar dagen telkens in mn lip stak. Ik was best een beetje nerveus om in een vreemd land naar de tandarts te moeten, maar het is goed gegaan. Ik moest achteraf wel lachen om het gezicht van de tandarts toen hij dat draadje zag en vroeg: ' is dat normaal in Nederland?'
Na 2 dagen luieren en een tweede BBQ bij I Keu Ken (waarna ik me dagen vol heb gevoeld van het vleeesoverschot..vreselijk..ik vermijd sindsdien indien mogelijk iedere vorm van vlees :) gingen we met de bus naar Puerto Natales. Dit dorp ligt weer wat zuidelijker en het was daar weer wat kouder. Eerlijk gezegd vonden Roy en ik het allebei niet zo'n heel leuk dorp. Het weer zat ook niet echt mee, maar na het westers-aandoende Argentinië was dit Chileense havenstadje wel heel erg vervallen. De mensen zijn wel wat vriendelijker van aard en stoppen zowaar voor je als je wilt oversteken. Grappig is dat veel mensen hier in Chili vrij klein (en rond) zijn. Dat viel in Argentinië, met alle Europese invloeden, wel mee. Maar hier in Chili zie je nog veel duidelijker de oorspronkelijke Indiaanse invloeden. We voelen ons hier dus wat meer in het buitenland dan in Argentinie. ook wel weer leuk.
Gelukkig hoefden we maar 2 dagen door te brengen in Puerto Natales. 1 dag daarvan zijn we toch nog naar Torres del Paine gegaan, het bekendste Nationale Park van Patagonia, maar helaas ook het duurste. We wilden dit in eerste instantie overslaan, ook omdat onlangs (was ook in NL in het nieuws) de helft van het gebied is afgebrand omdat schijnbaar iemand zo ontzettend stom is geweest z'n wc-papier te verbranden. Maar omdat het toch een beetje is als in Nederland zijn zonder Amsterdam te bezoeken, hebben we een dagtocht met een bus gedaan. Het was heel bijzonder om te zien, aan de ene kant de schitterende natuur, watervallen, bergtoppen, guanaco's (soort lama's), condors (grootste roofvogels ter wereld) en flamenco's en aan de andere kant de nog stinkende, zwartgeblakerde velden waar nog slechts enkele dappere boomstronken stonden. Helaas had ik die dag heel erg last van mn buik, dankzij de BBQ van 2 dagen geleden, maar dat soort dingen maken achteraf eigenlijk weinig meer uit en ik ben blij dat we zijn geweest.
Jemig, ik heb al wel veel geschreven, ik hoop dat jullie het lezen nog volhouden. Ik zal even wat korter van stof proberen te zijn...
Maandag 30 januari moesten we inchecken bij de Navimag, de boot die ons langs de Patagonische fjorden van Puerto Natales naar Puerto Montt zou brengen. Na serieus een hele dag bezig geweest te zijn met inchecken, ticket halen en andere Chileens onlogische organisatorische rompslomp die ik jullie verder zal besparen, konden we klokslag 12 uur middernacht eindelijk de boot op. We hadden de allergoedkoopste bedden mét korting, dus ik was enigszins angstig voor wat we zouden aantreffen, maar dit bleek ongegrond. De bedden waren ge-wel-dig. We komen er net achter dat we vergeten zijn om er een foto van te maken, maar het waren echt van die scheepskooien; 2 bedden boven elkaar die je kon afsluiten met gordijntjes en waar je echt prinsheerlijk in kon slapen. Zo had iedereen toch nog een beetje zijn eigen hutje.
De Navimag boot, eigenlijk een vrachtschip dat enigszins is omgebouwd zodat er nog 200 passagiers mee kunnen, was een bijzondere ervaring. De omgeving was schitterend. We voeren langs de fjorden (waar vroeger gletsjers lagen), kwamen langs een grote gletsjer waar de bemanning nog even met een klein bootje naartoe voer om ijs vanaf te schrapen voor in de bar, kregen lezingen over de omgeving, kregen fatsoenlijk te eten en we werden voortreffelijk geholpen door het vriendelijke personeel. We hebben vooral veel respect voor het personeel gekregen tijdens de 12 uur dat we 'even' de Grote Oceaan op moesten. We werden al gewaarschuwd voor hogere golven en kregen tegen een kleine vergoeding pilletjes tegen zeeziekte, maar het mocht niet baten: de één na de ander ging over z'n nek. En het personeel maar vriendelijk alles opruimen...pff..Roy en ik hebben het gelukkig zonder al te veel problemen overleefd. Ik werd rond 21:00 uur, 5 uur nadat we de Grote Oceaan opgingen, gek van de duizelingen in mijn hoofd en het misselijke gevoel en ben toen in mijn prinsheerlijke hutje gaan liggen. Dat bleek de beste oplossing tegen zeeziekte te zijn. Roy kwam 1,5 uur later ook z'n zeeziekte doorslapen.
We hebben de meeste 'vrije' uren aan boord doorgebracht met een Canadees stel, Chantal en Patrick met wie we lekker konden kletsen en veel hebben gekaart. Oh en we hebben nog 1 keer kleine Minke walvissen gezien en dolfijnen! Helaas niet zo veel als dat we hoopten vooral omdat ze voornamelijk ónder water blijven waardoor je vooral 'whaleblows' zag, maar het was toch erg leuk. Ook hebben we weer pinguïns gezien in het water. Die zwemmen echt supergrappig, met af en toe hun kopjes boven water en dan duiken ze weer snel onder. Maar die blijven toch het leukst op het land, als je ze lekker ziet waggelen.
Zo..nou..ik heb ongeveer een heel boekwerk geschreven. Ik ga zo maar eens afsluiten. Gisterochtend zijn we in ieder geval weer aan het vaste land gekomen. Het schommelt in onze hoofden overigens nog even vrolijk door (bleh) waardoor we allebei een beetje gammel zijn. Maar we gaan hier in Puerto Varas waarschijnlijk morgen weer een wandeling doen hier, rond de Osorno volkaan. Vanaf hier gaan we waarschijnlijk nog een paar dagen richting Argentinië voor Bariloche en El Bolsón, die steden schijnen beiden erg mooi te zijn en dan weer terug naar Chili, verder naar het Noorden.
Maar als we zover zijn, dan horen jullie het :) Het is hier nu 20:30, we gaan zo maar eens wat eten. We hopen snel weer van jullie te horen!
Maar goed, we hebben de laatste dagen nogal wat meegemaakt. We zitten niet meer in het Zuiden van Argentinie. Ik zit nu aan de eettafel in ons hostel in Puerto Varas, een voormalig Duitse nederzetting in Noord-Patagonie, in Chili. Naast me zit een Spanjaard te kletsen met 2 Chilenen. De Spanjaard, die eveneens bij ons in de kamer slaapt, complimenteerde me net met mijn Spaans, jeeehh!
Anywayz..na El Calafate (nog in Argentinië, zie vorig blog) zijn we met de bus (3 uurtjes) naar El Chaltén gegaan. El Chaltén is een klein dorpje dat in een Nationaal Park ligt. In dat park bevinden zich de Cerro (top) Torre en de Cerro Fitz Roy. We hadden van andere backpackers al wilde verhalen over camperen in de bergen gehoord, maar wij hadden vooralsnog eerst 2 nachten een hostel geboekt. In het hostel waar we sliepen kwamen we in onze 4-pers kamer aan, om 2 uur smiddags, waar 1 vrouw op haar bed lag te laptoppen. Ik vroeg haar in een spontane bui hoelang ze hier al was en of ze het leuk vond hier. Ze antwoordde dat ze geen idee meer had hoelang ze hier precies was en vervolgens zei ze in slecht engels: ' My brother is dead on the Fitz Roy'. ehm...dat was even schrikken. Omdat we niet echt goed met haar konden communiceren ben ik het gaan navragen. Toen bleek dat haar broer een jaar geleden tijdens het beklimmen van de Fitz Roy dood was gegaan maar dat zijn lichaam nooit was terug gevonden. Zijn zus was nu terug om te kijken of ze mensen kon vinden die haar konden helpen zijn lichaam te vinden.
Dat was een gezellige sfeer op onze kamer...Gelukkig konden we er overdag aan ontsnappen doordat we lekker zijn gaan wandelen. We hebben de eerste twee dagen 2 korte trails gedaan. De 1 naar een waterval en de 2e naar een mooi uitkijkpunt. Toen hadden we het wandelen zo in de benen gekregen dat we besloten de 3-daagse hike te gaan doen en hebben we campingspullen gehuurd.
Vol goede moed begonnen we de volgende dag aan de 3-uur durende trail naar de eerste camping. Ze zeiden erbij dat veel mensen voor dat stuk ook de bus namen omdat het best zwaar was, maar wij willen budget reizen, dus wij gingen lopen. Roy met alle campingspullen op zn rug (mijn stoere vent!) en ik met al het eten en drinken. Na een uur klimmen (vandaar dus die bus!) dacht ik al 'nou dit wordt niks'. Maar mijn eeuwige optimist spoorde me aan en we gingen met goede moed verder. Toen we bij de camping aankwamen was het me ook nog wel meegevallen. We zetten snel onze tent op omdat we nog een klim naar een plek dichtbij de Fitz Roy top hadden te gaan. De camping had overigens maar 1 enkele voorziening: een shithole, een dixi-hokje met ipv een toilet een groot gat...Dat was even doorbijten..maar we hebben het overleefd :)
De 1,5 uur durende wandeling naar boven begon met een waarschuwing 'Gevaarlijk pad, losliggende stenen, alleen voor ervaren hikers'. Roy begon te glunderen. Het bleek een ontzettend zware klim (vooral voor ons, 2 onervaren hikers uit een vlak land) waarbij je in 1,5 uur zo'n 750 meter omhoog ging. Ik was kapot...zeker gezien het grote aantal mensen dat daar die berg afkwam, er zaten zelf kinderen bij! Het duurde dus even voordat ik me bovenaan realiseerde hoe mooi het was. Maar toen het eindelijk tot me doordrong..WOW! wat wat het daar mooi! Kijk maar naar de foto's :)
De volgende 2 dagen viel het wandelen ons wel mee, we hadden immers het zwaarste stuk al gehad. We liepen de volgende dag naar een volgende camping, vanuit daar konden we weer naar een schitterend uitkijkpunt lopen. Het mooie van deze trekking was dat we gewoon water uit de rivier konden drinken. Ik vond dat echt heel bijzonder. De nachten in de tent hebben we niet super geslapen, maar het was genoeg om wat energie op te doen om verder te lopen. De laatste dag liepen we vanaf de tweede camping weer terug naar het dorpje El Chaltén. Wat waren we blij om weer huizen te zien en vooral om te kunnen douchen. Maar het was al met al echt een supergave ervaring, het was zo mooi daar in die bergen en ook bijzonder om uren achter elkaar te lopen, door de natuur...schitterend.
Na een nachtje hostel (lees: douchen en bijslapen) gingen we weer terug met de bus naar El Calafate. Het plan was namelijk om na El Chaltén door te gaan naar Puerto Natales in Chili, vanwaar we met de boot richting het Noorden van Patagonie zouden reizen. Alleen kon dat weer enkel via El Calafate. In El Calafate bleek dat de bus naar Chili maar 1 x per dag gaat en dat er pas over 2 dagen weer plek was, dus we hebben weer 2 dagen in El Calafate doorgebracht. In ons vorige fijne hostel: I Keu Ken, daar werden we wederom hartelijk ontvangen door het personeel. We hebben toen een paar dagen lekker weinig gedaan. Roy is nog wel naar de kapper geweest voor een reis-proof-kapsel en ik ben naar de orthodontist (!) geweest omdat het draadje achter mn tanden was losgeschoten en al een paar dagen telkens in mn lip stak. Ik was best een beetje nerveus om in een vreemd land naar de tandarts te moeten, maar het is goed gegaan. Ik moest achteraf wel lachen om het gezicht van de tandarts toen hij dat draadje zag en vroeg: ' is dat normaal in Nederland?'
Na 2 dagen luieren en een tweede BBQ bij I Keu Ken (waarna ik me dagen vol heb gevoeld van het vleeesoverschot..vreselijk..ik vermijd sindsdien indien mogelijk iedere vorm van vlees :) gingen we met de bus naar Puerto Natales. Dit dorp ligt weer wat zuidelijker en het was daar weer wat kouder. Eerlijk gezegd vonden Roy en ik het allebei niet zo'n heel leuk dorp. Het weer zat ook niet echt mee, maar na het westers-aandoende Argentinië was dit Chileense havenstadje wel heel erg vervallen. De mensen zijn wel wat vriendelijker van aard en stoppen zowaar voor je als je wilt oversteken. Grappig is dat veel mensen hier in Chili vrij klein (en rond) zijn. Dat viel in Argentinië, met alle Europese invloeden, wel mee. Maar hier in Chili zie je nog veel duidelijker de oorspronkelijke Indiaanse invloeden. We voelen ons hier dus wat meer in het buitenland dan in Argentinie. ook wel weer leuk.
Gelukkig hoefden we maar 2 dagen door te brengen in Puerto Natales. 1 dag daarvan zijn we toch nog naar Torres del Paine gegaan, het bekendste Nationale Park van Patagonia, maar helaas ook het duurste. We wilden dit in eerste instantie overslaan, ook omdat onlangs (was ook in NL in het nieuws) de helft van het gebied is afgebrand omdat schijnbaar iemand zo ontzettend stom is geweest z'n wc-papier te verbranden. Maar omdat het toch een beetje is als in Nederland zijn zonder Amsterdam te bezoeken, hebben we een dagtocht met een bus gedaan. Het was heel bijzonder om te zien, aan de ene kant de schitterende natuur, watervallen, bergtoppen, guanaco's (soort lama's), condors (grootste roofvogels ter wereld) en flamenco's en aan de andere kant de nog stinkende, zwartgeblakerde velden waar nog slechts enkele dappere boomstronken stonden. Helaas had ik die dag heel erg last van mn buik, dankzij de BBQ van 2 dagen geleden, maar dat soort dingen maken achteraf eigenlijk weinig meer uit en ik ben blij dat we zijn geweest.
Jemig, ik heb al wel veel geschreven, ik hoop dat jullie het lezen nog volhouden. Ik zal even wat korter van stof proberen te zijn...
Maandag 30 januari moesten we inchecken bij de Navimag, de boot die ons langs de Patagonische fjorden van Puerto Natales naar Puerto Montt zou brengen. Na serieus een hele dag bezig geweest te zijn met inchecken, ticket halen en andere Chileens onlogische organisatorische rompslomp die ik jullie verder zal besparen, konden we klokslag 12 uur middernacht eindelijk de boot op. We hadden de allergoedkoopste bedden mét korting, dus ik was enigszins angstig voor wat we zouden aantreffen, maar dit bleek ongegrond. De bedden waren ge-wel-dig. We komen er net achter dat we vergeten zijn om er een foto van te maken, maar het waren echt van die scheepskooien; 2 bedden boven elkaar die je kon afsluiten met gordijntjes en waar je echt prinsheerlijk in kon slapen. Zo had iedereen toch nog een beetje zijn eigen hutje.
De Navimag boot, eigenlijk een vrachtschip dat enigszins is omgebouwd zodat er nog 200 passagiers mee kunnen, was een bijzondere ervaring. De omgeving was schitterend. We voeren langs de fjorden (waar vroeger gletsjers lagen), kwamen langs een grote gletsjer waar de bemanning nog even met een klein bootje naartoe voer om ijs vanaf te schrapen voor in de bar, kregen lezingen over de omgeving, kregen fatsoenlijk te eten en we werden voortreffelijk geholpen door het vriendelijke personeel. We hebben vooral veel respect voor het personeel gekregen tijdens de 12 uur dat we 'even' de Grote Oceaan op moesten. We werden al gewaarschuwd voor hogere golven en kregen tegen een kleine vergoeding pilletjes tegen zeeziekte, maar het mocht niet baten: de één na de ander ging over z'n nek. En het personeel maar vriendelijk alles opruimen...pff..Roy en ik hebben het gelukkig zonder al te veel problemen overleefd. Ik werd rond 21:00 uur, 5 uur nadat we de Grote Oceaan opgingen, gek van de duizelingen in mijn hoofd en het misselijke gevoel en ben toen in mijn prinsheerlijke hutje gaan liggen. Dat bleek de beste oplossing tegen zeeziekte te zijn. Roy kwam 1,5 uur later ook z'n zeeziekte doorslapen.
We hebben de meeste 'vrije' uren aan boord doorgebracht met een Canadees stel, Chantal en Patrick met wie we lekker konden kletsen en veel hebben gekaart. Oh en we hebben nog 1 keer kleine Minke walvissen gezien en dolfijnen! Helaas niet zo veel als dat we hoopten vooral omdat ze voornamelijk ónder water blijven waardoor je vooral 'whaleblows' zag, maar het was toch erg leuk. Ook hebben we weer pinguïns gezien in het water. Die zwemmen echt supergrappig, met af en toe hun kopjes boven water en dan duiken ze weer snel onder. Maar die blijven toch het leukst op het land, als je ze lekker ziet waggelen.
Zo..nou..ik heb ongeveer een heel boekwerk geschreven. Ik ga zo maar eens afsluiten. Gisterochtend zijn we in ieder geval weer aan het vaste land gekomen. Het schommelt in onze hoofden overigens nog even vrolijk door (bleh) waardoor we allebei een beetje gammel zijn. Maar we gaan hier in Puerto Varas waarschijnlijk morgen weer een wandeling doen hier, rond de Osorno volkaan. Vanaf hier gaan we waarschijnlijk nog een paar dagen richting Argentinië voor Bariloche en El Bolsón, die steden schijnen beiden erg mooi te zijn en dan weer terug naar Chili, verder naar het Noorden.
Maar als we zover zijn, dan horen jullie het :) Het is hier nu 20:30, we gaan zo maar eens wat eten. We hopen snel weer van jullie te horen!
-
06 Februari 2012 - 09:42
Wieke:
Luitjes, wat maken jullie veel mee en wat zien jullie veel! Roy, staat je uitstekend, dat reis-proof-kapsel.
Fijne tijd verder en we kijken hier alweer uit naar het vervolgverhaal.
-
06 Februari 2012 - 15:26
Kristel:
Even ten eerste: vooral doorgaan met die lange(re) verhalen. Alleen maar leuk!! Heerlijk hebben jullie het zeg. Het lijkt ook al zo'n tijd geleden Eef dat je hier nog op kantoor was! :) Ga lekker genieten en de volgende blog moet weer wat sneller hoor hihihihi :p -
07 Februari 2012 - 08:04
Tamara:
Heerlijk verhaal om de dag te beginnen ;-) Wat een mooie foto's ook! Ben jaloers, ik kijk hier uit op een besneeuwd Mediapark... Maar ik heb van het weekend geschaatst ;-)
Ik ben benieuwd naar jullie volgende verhalen! -
07 Februari 2012 - 11:55
Leonie:
Heey Eef en Roy!
Wat leuk om jullie verhalen te lezen, wat maken jullie veel mee zeg! Hier dan wel erg saai haha
En jullie zijn pas een maand weg..jeetje. Nou ben benieuwd wat jullie nog gaan beleven, vind het leuk om jullie verhalen te lezen.
Heel veel plezier en geniet ervan en van elkaar!
Ik pas hier wel op je broertje;)
Liefs,
Leonie -
07 Februari 2012 - 14:04
Eveline En Roy Van Berchum:
Hey dames!
Bedankt alweer voor jullie enthousiaste reacties, doet ons echt goed hoor! Ik zie dat de foto's niet in de goede volgorde staan..echt irritant, maar ik kan ze niet meer aanpassen geloof ik.. Nou ja er kunnen er ook maar 150 in totaal op dus ik zal er straks toch een aantal moeten wissen..
Jullie allemaal nog veel plezier met de sneeuw! Geniet ervan, hoeven jullie tenminste ook eens even niet te haasten, heeft toch geen zin. Oh en leonie, goed op m'n broertje passen inderdaad :) al hoop ik dat hij ook n beetje op jou past natuurlijk ;)
Liefs Eef -
07 Februari 2012 - 20:32
Dianne:
Wat een gave verhalen en ervaringen zeg, klinkt echt super! heel veel plezier nog en geniet er enorm van! :-) En zorg vooral ook voor meer jaloersmakende foto's ;-)
Liefs,
Dianne -
07 Februari 2012 - 22:17
Mama:
Hoi lieverds
Heerlijk zo'n lang verhaal,kunnen we lekker even een beetje meereizen. Mooie foto's ook.
Erik is weer thuis, met veel verhalen, geweldige ervaringen rijker en een flink aantal kilo's lichter ;-)
Jullie hebben lekker nog een heel aantal maandjes te gaan, geniet ervan en laat ons maar meegenieten via mooie, lange verhalen.
Liefs van die twee oudjes -
08 Februari 2012 - 08:09
Efrath:
Zucht, zoooo mooooiii!! Die eerste foto van de Torres del Paine is echt "magnifique"! Leuk juist dat we weer even goed bijgepraat worden, ik had al het gevoel dat ik een hoop miste. Vandaar ook dat berichtje op Whatsapp. Jullie moeten ons niet vergeten ;) ik vind jullie echt heel stoer! Ik stuur nog een mail!
dikke kus -
18 Februari 2012 - 21:15
Carmen:
Nou luitjes,
Het wordt zo langzamerhand toch eens tijd voor een update. Zo kunnen we natuurlijk niet bijhouden wat jullie allemaal doen, of is dat de bedoeling ;-p Gelukkig spreken we elkaar nog via skype maar het is ook zo leuk om verhalen te lezen. Dus toch maar weer een paar dagen regen, met internet! Maar dan nu ook schrijven
Lieverds, geniet er nog lekker van en tot hoors, schrijfs.
Liefs papa en mama -
19 Februari 2012 - 13:09
Jelmer En Mariana:
hey roy en eef. ik moet toegeven het ziet er daar prachtig uit. voor al die foto van de pingwin. erg leuk. gekke beesten zal hij gedacht hebben. loopt alles een beetje volgens plan?
Groetjes, en nog veel plezier.
Jelmer en Mariana -
26 Februari 2012 - 20:19
Chiel En Jeanneke :
Hallo Roy en Eveline,
Wat ontzettend leuk om jullie reisverslagen te lezen en foto's te bekijken. Wij zijn onder de indruk van al het moois wat jullie zien. Geniet er lekker van dan genieten wij ook op afstand mee. Groeten uit Werkendam
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
