Afscheid van Chili, weer terug in Argentinië

Het is alweer een tijdje geleden dat we via ons blog wat van ons hebben laten horen.  Eveline had te veel last nog van haar RSI en ik had er geen zin in. Meesten van jullie hebben wel wat updates gehad via facebook of via whatsapp. Inmiddels zijn we heel wat avonturen verder en is het dan ook echt weer tijd voor een blogpost. Bij deze dus..

In Valdivia hebben we afgesproken met Lianne (nichtje van Eef).  Zij is ook aan het reizen in zuid amerika en toevallig was ze in de buurt van waar wij waren. Zo'n kans om elkaar te ontmoeten in een ver oord kunnen we natuurlijk niet laten schieten. Lianne is nog een paar dagen bij ons gebleven in Valdivia en samen zijn we verder getrokken naar het volgende plaatsje Pucon.

In Pucon bleek dat Petra daar ook was. Petra is een duitse vrouw die we eerder in Buenos Aires gezien hadden. Lianne bleek haar te kennen van de Navimagboot. De wereld is echt klein. Petra is overigens al meer dan 2 jaar aan het reizen en nog lang niet van plan om naar huis te gaan. 
Aangekomen in Pucon begon het te regenen. De regen zou nog een paar dagen aanhouden. Mooie gelegenheid om eens rustig aan te doen en een beetje bij te kletsen met Lianne. De dag voordat Lianne weer verder zou reizen zijn we nog naar de hotsprings gegaan. Dit zijn natuurlijke warmwaterbaden in de bergen. Erg aangenaam. 

Maar hoofdatractie in Pucon is natuurlijk de vulkaan Villarica. Sinds we in Pucon zijn hebben we de vulkaan niet gezien door de bewolking. Na wat twijfel hebben Eef en ik ons ingeschreven om de vulkaan de volgende dag te beklimmen. Als het bewolkt zou zijn dan zou de tocht afgeblazen worden.  De volgende dag was de lucht ineens helder en hadden we ineens mooi uitzicht op een hele mooie vulkaan. Ik was erg blij dat we de vulkaan dus konden gaan beklimmen en Eveline zag de uitdaging ook wel zitten. Vol goede moed zijn we de berg opgegaan met nog 5 anderen en 2 gidsen. Omdat het dagen geregend had en dit weer de eerste mogelijkheid was om de berg te beklimmen was het erg druk op de berg. Het was een zware tocht waarbij we het laatste gedeelte tot aan de top met ijzers onders onze schoenen verder over de sneeuwtop moesten. Een van de andere toeristen moest afhaken vanwege zijn slechte conditie en bleef achter met een gids. Omdat er geen tweede gids meer was moest ik achteraan gaan lopen en zijn functie overnemen. Dus officieel nog maar 1 gids voor onze groep. Dit ging goed tot een half uur voor de top. We konden de top al zien en verheugden ons erop om daar te zijn. Helaas  sloeg het weer ineens om. We zaten ineens in de wolken en het begon nog te regenen ook. Nu moest er een afweging gemaakt worden of we nog wel verder naar de top zouden  gaan. Het regende nog niet zo hard en onder deze omstandigheden zouden we de top nog best kunnen halen. Fysiek was onze groep ook prima  in staat om dit te doen. We besloten dus om verder te gaan. Onderweg kwamen we steeds meer groepen tegen die besloten hadden om terug te gaan, maar wij gingen gewoon door. Het weer daarentegen werd steeds slechter en het begon te hagelen, sneeuwen en het begon heel hard te waaien. Ondanks dat we geheel bootgesteld waren aan de elementen hebben we de top weten te bereiken. De top was toch anders dan dat we ons voorgesteld hadden. Het was niet mogelijk om recht op te staan door de harde wind, het zicht was afgenomen tot ongeveer 2 meter en daarbij zaten we in een verstikkende zwavellucht. Dus hebben we maar snel een foto geschoten en zijn we weer aan onze afdaling begonnen. De bewolking was nu zover toegenomen dat we onze gids kwijtraakten. Gelukkig hoorden we hem schreeuwen en konden we ons weer aansluiten bij de groep. Het weer werd alleen nog maar slechter. Na een paar minuten kwamen we een erg boze man tegen die erg tekeer ging tegen onze gids. Het bleek dat er iemand was omgekomen en dat er nog een aantal mensen vermist waren van een andere groep. Met dit gegeven in onze hoofden en de barre weersomstandigheden was het een hele zware weg terug. Na een paar uur zijn we met veel moeite doorweekt beneden aangekomen. Dit was de meest verschrikkelijke tocht die ik ooit meegemaakt heb. In de avond zijn we met een extra luxe bus verder gereist naar Santiago.

We wisten niet zo goed wat we van Santiago moesten verwachten. We hadden vernomen dat het een hele vieze stad zou zijn. Dit viel ons gelukkig enorm mee. Het weer in Santiago was voor de verandering heel erg aangenaam. We hebben musea bezocht en vooral rust genomen om bij te komen van ons vulkaanavontuur. Ons is verteld dat Santiago een van de veiligste plaatsen was van Zuid Amerika. Onze ervaring is toch een beetje anders. Mijn tas is gejat toen we op het terras aan het eten waren. Gelukkig zat er niets belangrijks. Ik ga ervan uit  dat de karma zijn werk doet bij de dief. Jammer maar helaas. In Valdivia hebben we Francisca leren kennen en zij woont in Santiago. We hebben geprobeerd om met haar af te spreken, maar al snel vertelde ze dat ze in het ziekenhuis lag. Ze was beroofd in een taxi en had steekwonden en een klap met een pistool opgelopen. Hoezo Santiago veilig? Na een paar dagen was Francisca weer uit het ziekenhuis en is ze nog langs ons hostel geweest. Ondanks de bovenstaande gebeurtenissen, hebben we het wel fijn gehad in Santiago. We hebben een aantal heuvels beklommen waar vanaf we een geweldig uitzicht hadden over de hele stad. Santiago is een grote stad maar we hadden het snel weer bekeken en zijn verder gereisd naar Valparaiso.

Valparaiso is een kustplaatsje ten westen van Santiago. Het was er erg druk en deed een beetje grootstedelijk aan. De stad is mooi versierd met streetart (grafiti). We hebben een mooie wandeling gemaakt door de heuvels waarbij we mooi uitzicht hadden over de stad en haven aan de grote oceaan. In de haven hebben we een rondvaarttocht gedaan met een adhd gids. In Vina del Mar net boven Valparaiso zijn we voor het eerst tijdens onze reis naar het strand geweest. Erg relaxed maar veel meer was er niet te doen in de omgeving van Valparaiso. Dus hebben we maar een busticket gekocht om naar San Pedro de Atacama te gaan.

Na een busrit van 12 uur zijn we aangekomen in oasestadje San Pedro de Atacama. San Pedro ligt in de droogste woestijn ter wereld. Iets wat moeilijk te geloven is voor ons omdat we de avond gelijk regen hadden. In San Pedro zijn ze niet erg blij met regen omdat alle huizen van leem gemaakt zijn. Een paar weken geleden hebben ze een aantal hoosbuien gehad waarbij meer dan 20 huizen zijn weggespoeld. Dit is allemaal erg raar omdat het soms een jaar lang niet regent. 
In San Pedro hebben we een aantal tours gedaan. Eerste tour ging naar Valle de la Luna (maanlandschap) en Valle de la Muerte (Vallei des doods) . Erg mooi uitzicht.
Onze tweede tour ging naar de geisers. Hiervoor moesten we om 4.00 opstaan om naar een hoogte van meer dan 4500 meter te gaan.  Dit was een erg spectaculaire tocht waarbij we een keer vast zijn komen te zitten met de wagen. Boven aangekomen konden we genieten van talloze geisers en vicunos een soort lama die op grote hoogtes voorkomt.  Op deze hoogte konden we niet te snel bewegen omdat we anders te weinig lucht kregen. Best wel een rare ervaring.
De derde tour ging naar de Lagunas Altiplanicas. Dit zijn erg mooie hoogvlaktes met wederom veel vicunios en lama's. Ook hebben we tijdens deze tour een zoutvlakte met Flamencos  bezocht. Dit was wel een ander soort zoutvlakte als dat we later in Bolivia gaan bezoeken. Hier lag het zout vlak onder de oppervlakte.
De Atacamawoestijn staat ook bekend om zijn ruimteobservatoria's. De Atacamawoestijn is hier uitermate voor geschikt vanwege het ontbreken van bewolking. Het is immers de droogste woestijn op aarde. Het leek ons dan ook leuk om deze observatorium te bezoeken. Helaas was het te bewolkt en ging de excursie niet door. 
In San Pedro hebben ze een wet waarbij je in horecagelegenheden alleen mag drinken als je ook eten besteld. Het schijnt dat de plaats in het verleden is overspoeld door hippies die zich te pletter zopen en problemen veroorzaakten.
Na San Pedro zijn we verder gereisd naar Salta in Argentinië.

Na een mooie bustocht door de Andes zijn we  aangekomen in Salta. Dit is een erg mooie stad in het noorden van Argentinië.  Hier hebben we even 2 dagen rust genomen en helemaal niets gedaan. Tot onze verbasing waren hier een heleboel collega backpackers niets aan het doen.  Afgelopen zaterdag konden we met een nederlands stel Chris en Charlotte mee rijden naar Purmamarca. De weg er naartoe was al schitterend. Onderweg hebben we nog even koffiegedronken in de stad Jujuy. We konden met Chris en Charlotte weer even heerlijk over Nederland kletsen.
Purmamarca bleek een mooie plaats richting de Andes. Hier staat de 7 kleurenberg. Het gesteende bestaat dus uit meerdere kleuren afhankelijk van de mineralen die er in voor komen. Schitterend. 's avonds namen we afscheid van Chris en Charlotte die in Purmamarca bleven overnachten en namen wij de bus terug naar Salta.

Gisteren hebben we nog een tour gedaan naar Cafayate, een plaatsje ten zuiden van Salta. De weg ernaartoe was weer schitterend door alle aparte rotsformaties. In Cafayate zelf hebben we 2 wijntours gedaan. Erg leuk, al was het wel erg toeristisch en hadden we erg weinig tijd om echt te genieten van alles.

Vandaag doen we even lekker niets en wachten we op de bus die ons rond 18:00 naar Corrientes gaat brengen, weer een nachtje in de bus..vanaf daar willen we naar Mercedes, een klein stadje dat ons in aangeraden door een Canadese vrouw in San Pedro de Atacama. We zijn benieuwd!

Tot schrijfs weer!

Ps, we kunnen extra veel foto's plaatsen vanaf nu dankzij de ouders van Eveline die ons een vippakket voor dit blog cadeau hebben gedaan. (foto's volgen zsm).